تفاوت اختلاس در ایران و در مجاهدین
دزدی های میلیونی خانواده رجوی
کریم غلامی، ایران فانوس،
اختلاس یا کلاه برداری و یا تحت هر نامی، دزدی است. سالیان است که بطور مستمر اخبار اختلاس (دزدی) در ایران را می شنویم. اخباری از دستگیری و یا فرار دزد ها زیاد به گوش می رسد. دزدی یا همان اختلاس، خبری است که می توان روزانه در تمامی اخبار دنیا شنید در بعضی از کشورها بیشتر و در بعضی کشورها کمتر. بعضی از این دزدی ها تحت نام قانون انجام می شود. بطور مثال بنیادهای خیریه (بعضا دزدی های کلان آنها درز کرده و تحت پیگرد قانونی قرار می گیرند). بنظر من بزرگترین دزدی ها در مراکز مذهبی صورت می گیرد. از آنجایی که آنها صد در صد مصونیت قانونی دارند، هیچ وقت دزدی های آنها رو نمی شود. واتیکان، کاریتاس، زیارتگاه ها و بسیاری موارد دیگر نام برد. یکی از بخش هایی که می توان گفت هرگز دزدی های آن رو نشده، دزدی های خانواده رجوی است.
مجاهدین در عراق به پولدار بودن معروف بودند. مردم عراق می دانستند که مجاهدین در عراق به راحتی پول خرج می کنند. اما این پولدار بودن در همه جای مجاهدین یکسان نبود. اعضای مجاهدی که وابستگی به رهبران مجاهدین نداشتند، تحت بدترین شرایط بودند. بیگاری، 12 ساعت کار در سرما و گرمای بالای 50 درجه زندگی با مینیموم امکانات. اعضای مجاهدین حتی به آب خنک کمترین دسترسی را داشتند. اعضای مجاهدین، حقوق دریافت نمی کردند. تحت این نام که سازمان تمامی مسائل زندگی آنها را تامین می کند. حال مسائل زندگی مجاهدین چگونه تامین می شد:
به هر فرد سالانه دو دست لباس فرم داده می شد. این لباس کار و خواب و مراسم و سایر موارد بود. پارچه لباس هایی که تهیه می شد کاملا پلاستیک بود و در گرمای عراق عرق سوز شدن و بیماریهای پوستی بسیار رایج بود. بطور ماهانه سازمان به هر فرد 7 هزار دینار بابت خرید لباس می داد. البته فکر نکنید که پول به افراد می داد، بلکه هر فرد یک کارت داشت که فقط می توانست از فروشگاه یکان خود که فقط لباس فرم نظامی داشت، خرید بکند. این را هم باید بگویم که 7 هزار دینار چیزی کمتر از دو دلار می شد.
همچنین به هر فرد دو هزار و پانصد دینار (چیز کمتر از نیم دلار) برای خرید تنقلات داده می شد، یعنی یک فرد در ماه به سختی می توانست یک بسته چیپس برای خودش بخرد. در حالی که آقا زاده های سران مجاهدین در کارت های خرید شان بعضا تا بیش از 100 هزار دینار داشتند. این در صورتی بود که هر هفته نیز خرید می کردند.
غذا در سازمان مجاهدین به خودی خود یک فاجعه بود. به عنوان مثال، در سازمان مجاهدین هیچ فردی از غذای داده شده سیر نمی شد. بهترین غذا در سازمان مجاهدین کتلت برای شام روز پنجشنبه بود. البته این کتلت که نیمی از مواد آن نان خشک پودر شده بود و این کتلت ها بسیار بود و به هر فرد دو عدد بیشتر داده نمی شد. در سالن غذا خوری هر یکان صد نفره یک عدد یخچال بود که همیشه خالی بود و اعضای مجاهدین به آن کمد خالی لباس می گفتند. این در صورتی بود که سران مجاهدین در اتاق هایشان یخچال داشتند که مملو از خوراکی بود.
حال چرا این مسائل را مطرح می کنم، عمده صفحات وب سایت های مجاهدین پر شده از اخبار اختلاس ها در ایران، همه این خبرها گذشته از آب و تاب دادن آنها توسط مجاهدین کاملا درست است زیرا آنها این اخبار را از خبرگزاری های ایران منتشر می کنند. اختلاس در ایران یک موضوع و مشکل بزرگی است، اما حداقل کسانی از این افراد دستگیر و مورد پیگرد قانونی قرار می گیرند و در رسانه ها توسط خبرگزاری های ایران منتشر می شود. اما سئوال از مجاهدین، اگر دزدی و اختلاس „بد“ است! چرا رهبران مجاهدین حتی به یکی از اتهاماتی که به آنها زده شده است پاسخ نمی دهند(اگر ریگی به کفش شما نیست!)؟ به عنوان مثال، اتهامات پول شویی که سیستم های قضایی مثل فرانسه زده است؟ 27 میلیون دلار که در گاوصندوق شخصی مریم رجوی بود، از کجا آمده است؟ اگر مجاهدین و رهبران آنها مثل مسعود رجوی (مرحوم) و مریم رجوی افرادی صالحی هستند! فقط به یک مورد پول شویی(27 میلیون دلار) پاسخ بدهند.
عدالت چیز خوبی است! اما برای همه.
پایان