پیام محمد حسین سبحانی به خانم افسانه طاهریان در تشکیلات مجاهدین در آلبانی
ایران قلم ـ 07.01.2017
سلام می کنم خدمت همه عزیزانی که صدای من را می شنوند. این پیام را به همه افراد و اعضای سازمان مجاهدین خلق که از عراق به آلبانی منتقل شده اند، این پیام بطور عام برای همه آنهاست و بطور خاص برای افسانه عزیز، خانم افسانه طاهریان. سلام افسانه جان امیدوارم حال شما خوب باشد، صحیح و سلامت باشی. فکر می کنم از آخرین باری که همدیگر را دیدیم تقریبا باید حدود بیست سال گذشته باشد. آخرین بار توی سلول انفرادی قرارگاه اشرف بودم که من را به اون بنگال منتقل کردند و بعد از چهار سال و نیم توانستم 10 دقیقه ای شما را ببینم. در تمام این چهار سال و نیم، از شهریور 1371 که من را مسعود رجوی به سلول انفرادی انداخت هر روز و هر هفته و هر ماه می نوشتم و می گفتم و درخواست می کردم که می خواهم همسرم را ببینم. ولی اجازه نمی دادند تا ا ینکه بعد از چهار سال و نیم هیچ آمادگی ذهنی نداشتم ، بطور غیر منتظره زندانبان ها درب سلول را باز کردند و گفتند که لباست را بپوش کارت داریم. اون موقع در مقطعی بود که در اعتراض و اعتصاب ، اعتراض و اعتصابی که در تنهایی در سلول می کردم و نمی دانستم کسی اصلا اعتراض و اعتصاب من را می شنود یا نه؟ ولی اعتراض و اعتصاب در تنهایی و سلول انفرادی به من آرامش می داد، به زندانبان ها گفتم نه با همین لباس زندان میام. شما در آن ده دقیقه ای که فرصت دادند، تلاش کردید که من را متقاعد کنی ؛ براساس آنچه که خواسته سازمان هست. و شاید خواسته قلبی خودت هم بود که من در عراق بمانم. آمدی و گفتی که سازمان می گوید که امسال دیگه رژیم سرنگون می شود. از من پرسیدی که آیا مانور غرش شیر را گوش کردی، دیدی؟ توی سلول انفرادی بودم نه رادیویی ؛ نه تلویزیونی و نه خبری. البته سال اخری که در زندان سازمان بودم و شرایط بهتری داشت این امکانات را به من دادند ولی اون موقعی که با هم صحبت می کردیم هیچ امکانی در سلول و زندان برای من وجود نداشت. من به شما براساس باور ها و اعتقادهایی که داشتم گفتم نه ! این رژیم سرنگون نمیشه . من شرایط شما را در ان موقع درک می کردم، الان هم شرایط شما را درک می کنم، گفتم اگر شما فکر می کنی ، امیدوارم که یادت باشد، گفتم اگر شما فکر می کنی رژیم سرنگون میشه، باشه من دوسال دیگه اینجا در همین زندان می مانم، و وقتیکه جمهوری اسلامی سرنگون نشد تو با من می آیی؟ من فکر می کنم شما می خواستی جواب مثبت بدهی، ولی زندانبان هایی که پشت درب ایستاده بودند، آنهایی که شنود گذاشته بودند، آنهایی که دوربین مخفی در سلول و اون بنگال ملاقات کار گذاشته بودند، نگذاشتند . یادت هست محبوبه جمشیدی، خانم آذر با یک سینی چای آمد داخل اون بنگال و نگذاشت شما موضع گیری کنید. هیچ وقت این صحنه و این لحظه را تا پایانی حبسی که در زندان انفرادی قرارگاه اشرف کشیدم، چه آن موقع که من را به زندان اطلاعات و امنیت صدام حسین در بغداد انداختند، و چه اون موقعی که من را به زندان ابوغریب منتقل کردند و همه سال های گذشته این صحنه و لحظه با من بوده است. برایم شاخصی بوده است که شما این باور را نداشتی که رژیم سرنگون خواهد شد، شرایطی که در زندان بر من گذشته بود، در همان ده دقیقه ای که برایت توضیح می دادم ، شما می گفتی که اینهایی که تو می گویی ، زندان ، شکنجه دروغ است. یادته می گفتم در سلول در اوج زمستان و سرما بخاری را خاموش می کنند، یادته می گفتم در تابستان و در اوج گرمای 50 درجه بغداد و عراق کولر را به عمد خاموش می کردند تا فشار، پشه ، گرما و تنهایی آدم را از پای در بیاره . شما گفتی این دروغه. معنی این حرف شما این بود که اگر راست باشد، زندان و شکنجه نادرست و غلطه. ولی آون حرف ها راست بود این چیزی نبود که فقط من گفته باشم. همه آدم هایی که از سازمان مجاهدین جدا شدند، کم و زیاد این را می گفتند. اصلا اگه همه اینها هم دروغ باشه، توی یک اتاق ، توی یک سلول هشت سال یک نفر را نگه دارند ازش چی باید بمونه. شما تقصیری نداشتی و نداری افسانه جان! من شرایط اون موقع شما را درک می کردم شرایط الان شما را هم درک می کنم. همیشه به یاد شما بودم. سارا بسیار بسیار شما را دوست دارد. دو تا نوه عزیز قشنگ و زیبا داری. همسر عزیز و مهربان سارا هم شما را دوست دارد . خانواده ات، پدرت ، مادرت؛ خواهران و برادرانت. همه شما را دوست دارند.
خوب از آن موقعی که به نقل از سازمان مجاهدین می گفتی که رژیم سرنگون میشه، تقریبا بیست سال گذشته است، از موقعیکه خود مسعود رجوی هم در سال 1360 می گفت رژیم سرنگون میشه الان سی و پنج سال گذشته است. آخه با چه هدفی آمدیم توی مبارزه ؟ می دانی چرا رژیم سرنگون نشد؟ این تاوان مبارزه مسلحانه و خشونت طلبانه ای است که سازمان مجاهدین خلق آغاز کرد، سازمانی که مدعی بود انقلابی است و طرف مقابل خود را ارتجاعی خطاب می کرد. پس اون نیروی انقلابی نباید خشونت و مبارزه مسلحانه را آغاز می کرد. به جان سارا قسم در سلول انفرادی با خاک روی دیوار می نوشتم ، خاک های کف سلول را جمع می کردم و روی دیوار سفید، مثل همین دیواری که پشت من می بینی، می نوشتم :
” مبارزه مسلحانه جواب نداره”
نمی خواهم در این پیام کوتاه این بحث ها را با شما بکنم. فلسفه این پیام من به تو ، افسانه عزیز ، این بود که بگویم بسیار بسیار خوشحال هستم که به سلامت از جهنم عراق خارج شدی و به آلبانی آمدی. می خواهم در این پیام به شما قول بدهم که همه توان، امکانات و شرایط و آنچه که از دست من بر میاد برای تو خواهم کرد ، در صورتیکه تو بخواهی مسیر یک زندگی اجتماعی و آزاد را طی بکنی و از سازمان مجاهدین جدا بشوی ، همیشه می توانی روی من حساب بکنی. به تو قول می دهم که از هیچ چیز دریغ نخواهم کرد. خوب الان توی آلبانی هستی، می توانی با خانواده ات تماس بگیری ، می توانی با سارا تماس بگیری، اصلا هدف من این نیست که شما از سازمان مجاهدین جدا بشوی ، نه شما می توانی توی سازمان مجاهدین باشی ولی با خانواده ات تماس بگیر. مبارزه این چیزی نیست که ما تصور می کردیم. مبارزه همراه با زندگی است و گرنه همین چیزی میشه که شد، سی و پنج سال رفت. می توانی با خانواده ات تماس بگیری ، با پدرت با مادرت، خواهرانت و برادرانت. خوب خانواده تو هم که هیچوقت پیگیری نکردند، خانواده تو یا سارا که هیچوقت نیامدند، از نظر مسعود رجوی در قلمرو ” خانواده مزدور و الدنگ” وارد که نشدند، چرا نمی گذارند با تو صحبت کنند، چرا نمی گذارند با خانواده ات صحبت کنی؟
ببین! این عکسی است که تو فرستادی. من خواهش می کنم به آن توجه کن. این عکسی است که من فکر می کنم 16 ، 17 سال قبل و زمانیکه من در سلول انفرادی بودم یا در زندان ابوغریب برای سارا فرستادی. البته تنها این یک عکس نبوده است، چند تا عکس بوده است. این دست خط خودت هست به جان سارا قسم من و به هر کسی که باور داری قسم می خورم که من دروغ نمی گویم. این لاک کشیدن های پشت این دست نویس شما کار من نیست. ببینید اون کلمه اولش را که لاک گرفتند یک کلمه ” چند ” بوده است و این نشان می دهد که شما چند تا عکس فرستاده بودی ولی فقط یکی را فرستاده اند. خط پایینش را هم نمی دانم چی نوشته بودی که انقدر سیاه کردند و بعد لاک گرفتند و پاک کردند که قابل تشخیص نیست. تاریخش را هم که لاک گرفتند و پاک کردند تا معلوم نشود تاریخ اصلی چه بوده و با چه تاخیری همین یک عکس به دست سارا رسیده است. آیا آن موقع هم ” خانواده الدنگ ومزدور ” بود؟ ببین وحشت تا کجاست؟
یادمه وقتی که تازه از زندان ابوغریب آزاد شده بودم و خودم را به اروپا رساندم. توس دومین یا سومین دیداری بود که با سارای عزیز و آن خانواده عزیز و مهربانی که از سارا نگهداری می کردند ، داشتم . اون خانواده نقل می کرد که شما سالی یکبار سازمان اجازه می داده و با سارا تلفنی صحبت می کردی . این موضوع خیلی خیلی هم خوب بوده ، ولی اون خانواده می گفت ما کنجکاو شدیم و چون احساس می کردیم سارا تمایل دارد با پدرش هم صحبت کند، اون موقع سارا کوچک بوده ، خلاصه رفتند و از دفتر و انجمن سازمان مجاهدین در دانمارک خواستند که اگر ممکنه پدرش هم مانند مادرش گاهی تلفن بزند. دفتر مجاهدین به آنها گفته اند که پدرش فوت کرده است ، همان موقعی که من در سلول انفرادی سازمان بودم، این را من نساختم. این را وقتی من به اینجا رسیدم از آن خانواده شنیدم. این خانواده هم اتفاقا هوادار سازمان مجاهدین بوده است و همین تناقضات هم آنها را هوشیار و آگاه کرد و از سازمان فاصله گرفتند.
از این حرف ها بگذریم. من برایت آرزوی سلامتی می کنم، همچنین از شما درخواست می کنم، خواهش می کنم که کمی جسارت بیشتر، کمی اراده بیشتر داشته باش. اگر، اگر باور داری مسیری که سازمان مجاهدین طی کرده ، نادرست بوده است، دستت را بگذار روی پاهای خودت و بایست و روی پاهای خودت راه برو و مطمئن باش که از هیچ کمکی برای تو دریغ نخواهم کرد، همینطور برای سایر عزیزان، ولی بطور خاص و ویژه برای شما هر انچه که از دست من بر بیاد ، مطمئن باش کوتاهی نخواهم کرد. من همیشه به فکر شما بوده ام، فکر محبتی که نسبت به من داشتید، همیشه به فکر جبران اعتمادی که به من داشتی ، بوده ام. من هیچوقت فراموش نمی کنم شما شش، هفت ماهه باردار بودی و روی قاطر تمام کوه های کردستان را طی کردی، فقط بخاطر اینکه به من اعتماد کردی . من تقریبا 10 سال در زندان های سازمان بودم به خاطر اینکه آن را جبران کنم ولی مسعود رجوی نگذاشت . ده سال! ولی نگذاشت . عیبی نداره افسانه جان! ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است ، هیچوقت فکر نکن که دیر شده است. الان فکر می کنم شما 55 سالته. زندگی در جریان هست. همیشه زندگی وجود دارد و با مبارزه هم منافات ندارد. دوران سرنگون کردن حکومت ها با خشونت ، ترور و فرقه گرایی به پایان رسیده، الان مسیر تغییرات اجتماعی از این طریق نمی گذرد، نه تنها الان، چند دهه هست. خانواده شما ، خیلی شما را دوست دارند، اگر اجازه بدهی چند تا عکس را به شما نشان بدهم. این عکس را ببین . ما تا جاییکه لازم بود برای مبارزه ارزش قائل بودیم ، ارج می گذاشتیم ، برای مبارزه چیزی کم نگذاشتیم. شما با اون شرایط آمدی. همه زندگی مان، خانواده مان ، کشورمان را گذاشتیم و آمدیم. برای یک مسیری که درست باشد، ولی به خدا این مسیر نادرسته. ببیم ما براساس پیمانی با هم سر سفره عقد نشستیم. ببین این عکس سفره عقد ما هست. عکس حسین را در سفره عقد می بینی، عکس امیر را می بینی هر دو در زندان بودند. حسین را سال 1367 اعدام کردند، خوشبختانه امیر نجات پیدا کرده و زندگی می کند. هر کس که کشته می شد، شهید بود و هر کس که زنده می ماند باید حساب پس می داد که چرا زنده ای؟
الان شرایط آلبانی بسیار بسیار با عراق متفاوت است. تو می توانی ، اگر خودت هم مایل باشی، این را در خودت تقویت کن، این را بدان که چیزی تمام نشده و زندگی ادامه دارد و مبارزه هم می تواند همراه زندگی ادامه داشته باشد. اجباری هم نیست، هدف من از این پیام این نیست که شما حتما از این سازمان جدا بشوی ، نه اگر هم می خواهی در سازمان مجاهدین بمانی ، بمان. ولی حداقل ها باید رعایت بشود چرا عکس هایی که شما فرستادید را لاک بگیرند تا به دست دخترتان نرسد. با خانواده ات تماس بگیر. با سارا تماس بگیر. من شماره تلفنم را می دهم، در هر شرایطی که زنگ بزنی هر وقت که برای شما فرصتی پیش بیاید زنگ بزن من به شما کمک خواهم کردو شماره تلفن من :
00491774829905
ایمیل من هم
می باشد. در سایت ایران قلم همه این اطلاعات وجود دارد.
امیدوارم از شرایط استفاده بکنی و خودت را بتوانی بازسازی بکنی همینطور سلامتی جسمی ات. هراز گاهی می شنیدم شما بیمار هستید، بسیار متاسف می شدم . امیدوارم الان صحیح و سلامت باشی. از این خیلی رنج می بردم وقتیکه از افرادی که از سازمان مجاهدین جدا می شدند وقتی جویای احوال شما می شدم می گفتند که شما را مسعود رجوی و یا مریم رجوی در نشست های مغزشویی و عملیات جاری بند می کرده و علیه من تحریک می کرده که صحبت بکنی . نقل قول می کردند که در همین نشست های مغزشویی ، مهوش سپهری که نمی دانم در مورد او چه بگویم، در این نشست ها با فرهنگ لومپنیزم به شما اعتراض می کرده که شما هنوز به اندازه کافی تیغ لازم را روی آن خائن و مزدوری که من باشم، نمی کشیدی.
گفتم متاسفم که همه مان به این شرایط رسیدیم و این محصول خشونت، ترور و مبارزه مسلحانه بوده است و سهم اصلی اش را سازمان مجاهدین خلق به عهده داشته است چرا که مدعی بوده نیروی انقلابی است. الان در آلبانی امکاناتی هست که می توانی جدا بشوی . همیشه می توانی روی من حساب بکنی من از هیچ کمکی برای شما دریغ نخواهم کرد. سارا عزیز شما را دوست دارد ، شما را می بوسه و برای شما آرزوی سلامتی می کند، همینطور من. به امید روزهای بهتر. امیدوارم خبرهای خوبی از شما بشنوم. خدانگهدار
ـــــــ