هنوز فرقه های سیاسی و مذهبی در جهان هستند که در ابتدا از اعمال و رفتار و آرمان های عام المنفعه، شروع کردند و چون آرمان شان را پوچ و مسیرشان را بن بست یافتند راه تباهی آغاز کردند و النهایه به تشکیل حرمسرا و انتحار جمعی رسیدند. قتل، سوء استفاده جنسی و شیطان پرستی، سه ستون نگهدارنده فرقه ها هستند. قرن بیستم، جهان شاهد ظهور انواع و اقسام فرقه های مذهبی بود که اکثراً و یا همه در سه محور فوق وجوه مشترک داشتند
حنیف نژاد معتقد بود پرداختن به مبارزه به شیوه مسالمت آمیز جز عافیت جویی انگیزه دیگری ندارد و هرگونه مبارزه قانونی و سیاسی را نفی می کرد. این گروه کوچک می رفت تا نقش گروه بزرگ ترور وخشونت را تمرین و بیازماید. در اوایل سال 46 عبدی از سازمان کناره گیری کرد و جای خود را به علی اصغر بدیع زادگان داد
من بهشون گفتم که ببنید افراد پولی واسه اجاره خونه و … و غذا ندارن والنهایه من بهشون گفتم کمیساریا مسئول ماست اگه آلبانی نمیخواد یا نمیتونه و یا درتوانش نیست خوب ما رو به سایر سفارتها معرفی کنید یا نه اصلا ما ازخیر این اروپای شما گذشتیم و ما رو ریجکت کنید به عراق که خودشون هم مونده بودن چی جواب بدهند
اختلافات محمدرضا کلاهی با مسعود رجوی سرکرده منافقین به قدری بالا می‌گیرد که به گفته برخی از اعضای جداشده که از هویت واقعی کریم رادیو اطلاع داشته‌اند، رجوی یک بار به کلاهی می‌گوید: «فکر کرده‌ای چون یک کار بزرگ انجام داده‌ای هر غلطی بخواهی می‌توانی بکنی؟! تو اگر لازم باشد باید زمین را هم جارو بکشی
سلام دوستان قدیمی ام در کمپ آلبانی اینجانب موسی دامرودی که مدتی زیادی همانند شما در تشکیلات قرون وسطایی سازمان بودم و انواع و اقسام فشار های روحی و جسمی را تحمل کردم و سرانجام موفق به رهایی از این تشکیلات قرون وسطایی و استالینی شدم
نكته آخر اينكه موج فرار در تشكيلات البانى شدت گرفته است و سران رجوى مستأصل از جلوگيرى اين معضل تشكيلاتى هستند و در آنجا ديگر كنترل از دست شوراى رهبرى فرقه خارج شده و بحث محفل و پچ پچ كردن افراد همه گير شده است به احتمال زياد در آينده اى نزديك يك تحولى در فرقه رجوى به وجود اید كه به قطع و يقين اين تحول برايشان مثبت نيست و جام زهرى است كه بالاجبار ناراضيان به سران فرقه و رهبرى آن بر مريم و
ببینید بطور مثال اکنون حدود چهل سال از اقدام تروریستی فرقه رجوی درهفت تیر سال شصت می گذرد که میخواستند با ترور بهشتی بقول خودشان رژیم ایران را بی آینده کنند ولی حالا بعد از چهل سال خودشان بی آینده شده اند و چنان به پیسی افتاده اند حتی اجازه برگزاری بزرگداشت سالروزخشونت و ترور را امسال در پاریس نداشته و مجبور شدند به تظاهرات بقایای خودشان در بروکسل و واشینگتن و بقول خودشان گردهمایی
چه زنان و چه مردان که الان هم که در آلبانی هستند راهی برای بیرون آمدن ندارند ، نه خانواده ای نه کسی که اینها را از لحاظ مالی تامین کند. چون خودتان شاید خبر نداشته باشید دولت آلبانی وکمیساریا با زدوبند تمام مسائل مالی و پزشکی مارا قطع کرده اند حال حساب کنید که این زنان که اکثرا بالای پنجاه و یا شصت سال یا بیشتر هستند چکار کنند ؟آنها مجبور هستند تا زمان مرگشان اسیر فرقه مجاهدین باقی بمانند