اسیران رجوی در آلبانی به فکر نجات خود باشند
خطاب به اسیران در آلبانی برای فرار و نجات دادن خود از فرقۀ خونخوار رجوی
نوشتۀ غفور فتاحیان عضو قدیمی جداشده از فرقۀ رجوی
چند روز پیش با یکی از دوستان قدیمی که به تازه گی توانست از زندان اشرف سه در البانی فرار کند و به یکی از کشورهای اروپای پناهنده شده و زندگی بسیار آرامی دارد صحبت می کردم که مداوم احساس پشیمانی و ندامت می کرد که چرا زودتر و چرا همراه من از آن زندان بدنام اشرف فرار نکرده و گذاشته این همه سال عمرش بی هدف بهدر برود و می گفت که همه نفرات در آنجا از بیماریهای روانی و مشکلات بسیار دیگری که در دوران کهنسالی با آن روبرو هستند رنج می برند بطوری که هفتاده درصد نفرات بدلیل اینکه قادر به نگه داشتن ادرار خود نیستند از پوشاک استفاده می کنند و الآن تنها مسائلشان صبحانه و نهار و شام و دهی و پنجی روزانه شان می باشد و به همین راضی هستند و همه این نفرات مسائل سیاسی و آرمانها و اهدافی را که قبلا به خاطر آنها گام در راه مبارزه گذاشته و برای آنها جانفشانیها کرده بودند به طور کلی فراموش کرده اند و دیگر همانند سابق اینها مسائلشان نیست و فقط روزگار را می گذرانند و از دنیای بیرون هم خبری ندارند و همان دروغهای سازمان را که چند دهه به خورد ما داده است تکرار می کنند، البته ناگفته نماند که گوش کسی دیگر به این حرفها بدهکار نیست و منتظر سر رسیدن جناب عزرائیل هستن که امروز و فردا بر بالینشان حاضر شود.
مسئولین سازمان بخصوص مریم رجوی بسیار خوشحال هستند که اینها به این وضعیت افتاده اند و بارها مریم اعلام کرده است که آرزوی او این است که همین افراد در همین جا بمیرند خیلی خیلی بهتر است تا این که به بیرون بروند و علیه او دست به افشاگری بزند.
خود رحمان (عباس داوری) که از مسئولین بالای سازمان است در بسیاری از نشستهای موسوم به سیاسی که در کمپ موقت لیبرتی عراق برگزار می کرده می گفته که اینجا کمپ ترانزیت به آن دنیا است و من هم الآن هفتاد سال است در ترانزیت هستم یعنی منتظر مرگ هستم پس شما هم در اینجا باید تا مرگ بمانید.
ولی نگاه کنید به همین رحمان رمال که خودش الان بالای هشتاد سالش است و هنوز هم زنده است زیرا او بر خلاف افراد پایین از بهترین امکانات استفاده می کند ولی ردهای پایین با کمترین امکانات و مواد غذایی، و به همین علت یکی پس از دیگری در اثر بیمارهای ناشناخته در آلبانی می میرند.
مریم هم از آن سوء استفادۀ سیاسی خودش را می کند در حالی که در دلش از خوشحالی در پوستش نمی کنجد.
بله دوستان و همرزمان سابق؛
شماها که در آنجا خود را در اسارت این فرقه به بهانه های مختلف قرار داده اید برای اینکه سن شما زیاد شده و کی از شماها مراقبتت کند و کی به شما ها غذا بدهد فقط در آنجا مانده اید و در انتظار مرگ هستید. این را بدانید که همه اینها را که شما به آن فکر می کنید صد در صد اشتباه است زیرا یک روز زندگی کردن در دنیای آزاد هزاران برابر شرف دارد که در زیر یوغ رجوی برای لقمه نانی روزگار بگذارنید.
شماها بهتر از من می دانید که جان و مبارزۀ سالیان گذشتۀ شما هیچ ارزشی برای رجوی و فرقۀ تبهکارش ندارد که نمونه ها و فاکت های بسیاری از این دو گانگی را در فرقه رجوی به وضوح شاهد بودید ولی به دلیل نگرفتن تصمیم درست و به موقع به این روز افتاده اید ولی باز هم دیر نشده از همین لحظه خود را نجات دهید و نگذارید رجوی و دار دستۀ جنایتکارش از شما بهره برداری کرده و با شما مثل برده رفتار کنند. دیگر تن به این همه ذلت ندهید و باور کنید همانطوری که گفتم یک روز زندگی کردن در دنیای آزاد هزار بار شرافتمندانه تر است از بودن در کنار کسانی همچون مریم قجر و مهدی ابریشمچی گوشخوار.
این را من وظیفۀ انسانی خودم می دانم که به شما پیام بدهم که بیرون بیاید و به دروغهای مریم و مسئولین در رابط با سرنگونی امسال و سال دیگر فکر نکنید. شماها بهتر می دانید که این حرفهای مریم و سران فرقه اش بلوف سیاسی بیش نیست و برای خر کردن شماهاست.
در یک کلام بگویم که سازمان مجاهدین (فرقۀ رجوی) در آستانۀ فروباشی مطلق قرار گرفته و اگر عمری برایتان باقی ماند این را به چشم می بینید. ولی من امیدوارم که در این روزگار پیری و چند صباحی که از زندگی تان باقی مانده است یک تصمیم درست بگیرید و از این فرقۀ جنایتگار بیرون بیایید.
برایتان آزادی از اسارت در فرقه رجوی و آیندۀ بهتر آرزو دارم.
غفور فتاحیان عضو قدیمی جداشده از فرقۀ رجوی
3 سپتامبر 2019 – پاریس